Sunday, June 28, 2015

෴ඇයත් සාගරිකාම විය - තුන්වන දිගහැරුම෴



හැමදාම වගේ අදත් වැඩට ආවේ  සාගරිකගේම ඇගේ එල්ලිලා තමයි.ආවට පස්සෙයි දැන ගත්තේ අද පුංචි පුංචි වැඩ කීපයකට වාද්දුවට යන්න වෙලා කියලා. මොනා කරන්නද එක අතකට යකඩ ගොඩ අස්සෙම ඉන්නෙ නැතුව පොඩ්ඩක් වෙනසකටත් එක්ක ඒක හොදයි කියලා මටම හිතෙන්න ගත්තා...


"ආ අසේල, අර මම කිව්ව ප්‍රොජෙක්ට් එක බලන්න  ඔයා තිලකසිරි එක්ක අද වාද්දුවට යන්න,ඒක  කොහොම හරි ගොඩ දාගන්න බලන්න ... කලින් යැව්ව මිනිහා කිසිම උවමනාවකින්  ඇනලයිස් කරලා නෑ කියල්ල කම්ප්ලේන් එකක් ආවා...." ලොක්කගේ හඩ පිටිපසෙන්  සැනෙන් අහුනා.


"ආ හරි සර්.. මට කිව්ව නෙත්මිනි, මම යන්නම් "මම මද සිනාවක් පෑවා.


"ඇත්තනේ අයිසේ ... උන්ගේ ප්‍රස්න වලට විසදුමක් දෙන්නයි අපිට සිස්ටම් හදන්න කියන්නේ... අඩු තරමේ ඒවයින් බාගයකටවත් සොලූශන් අපි දෙන්න දැන ගන ඕන. එවත් හදලා ආයේ  මැනුවල් වැඩත් ඉතුරු කලාම ... අපේ මොකක්ද තැන"


"ඔව් ඒකනම් ඇත්ත තමා ... මම මොකක් හරි කරන්න බලන්නම් සර්.." මම හිමින් සීරුවේ මාරු වුනේ   ඉක්මනින් ගිහින් එන්න හිතාගෙන.


උදේ කෑමෙන් පස්සේ  තිලකසිරි එක්ක මම වාද්දුවට යන්න පිටත් වුනා. තාරකා.. වෙලාවක් අවේලවක් නැතුව මතක් වෙනවා.මොන කෙහෙල්මලක්ද.... ඔක්කොම අමතක වෙන්න මම ශීට් එකට ඔලුව බර දුන්නා..


වේලාව සවස 5 විතර මයෙ හිතේ... වැඩ ඔක්කොම් අහවර  කරලා... මම සෙනරත් සර්ට දුරකතන ඇමතුමක් දුන්නා.


"හෙලෝ සර් .... මම අසේල"

"ආ ඔව් අසේල කියන්න.. කොහොමද? ගිය වැඩේ"

"වරදක් නෑ සර් ප්‍රොජෙක්ට් එක ඕකේ.. ප්‍රපොසල් එක දෙන්න ඕනි මේ සතිය අතුලේ....  සර් මම මේ අහන්න ගත්තේ දැන් 5ත් පහු වෙලා නිසා මම  තිලකසිරිව එවලා, මෙහෙමම ගෙදර යන්නද කියලා?  "


"ආ.. ආ.. හරි හරි තිලකෙට කියනවා එහෙනම් එන්න කියලා .... "

"ආ හරි සර් ...  තැන්ක් යූ සර්, මම තිලකසිරිව එවන්නම්" මම හද පිනා ගිය සන්තෝශයෙන් කිව්වා...


තිලකසිරිට කියලා කලුතර ස්ටේශමට පැමිනි මම අඩිය ඉක්මන් කලේ 5.45 වගේ සාගරිකා අල්ලන්න පුලුවන් කියලා හිත කිව්වා නිසා ..ස්ටේශමට යද්දී හීන් පොදක් තිබ්බත් පිට්ටනියේ නම් කොල්ලෝ කුරුට්ටෝ ටිකක් ක්‍රිකට් ගහනවා.උන්ට මොන වැහිද..


ස්ටේශමේ මෙහා කොනෙන් ගොඩ වුන මම හිමින් සීරුවේ ඉදිරියට ගියා... නුහුරු නුපුරුදු මූනු අතරේ හැමදාම යන කීප දෙනෙකුගේ මූනුත් මට නෙත ගැටුනා...


සෙනග නම් අඩුවක් නෑ, අදත් පරක්කුයි වගේ.... හොද වෙලාවට,  නැත්නම් මාර කට්ටක් කන්න වෙන්නේ.... මම මටම කියා ගත්තා


හිමින් සිරුවේ ඉදිරියට යද්දී මට හින් කට හඩක් අහුනා.. වැදගත්  කෙනෙක් නොවුනත් අහුනු දේ මට වැදගත් වුනා...


"අදත් සාගරිකා නෑ නේ..."

"ඇයි මොකද වුනේ" හීන් කෙසග පිට පලුවකටවත් ඉරන්න බැරි කෙල්ලෙක් ඇස් දෙක දොබ ගෙඩි කරන් අනිකාගෙන් අහුවා

"නෑ ඔය කිව්වේ එන්නේ නෑ කියලා"

ඔක්කොම කෙල්ලන් සය  දෙනක් පමන එතන ඉන්න ඇති .වැඩි විස්තරයක් අහන්න හිත් දුන්නත් එක්කෝ ඕන නෑ කියලා මම ඉස්සරහට ගියා.


මැදැයි සාගරිකා අල්ලන්න ආවා... ශිට්... කමක් නෑ  හික්කඩුවේ එකේ ගිහින් .එතන ඉදන් බස් එකේ යනවා.එතකොට  මේ සෙනග ඔක්කොම ඒකටද .අදනම්  හුස්ම ගන්නත් බැරි වෙන පාටක් පේන්නේ.... මට එක එක විකාර හිතෙන්න ගත්තා.සාගරිකත් අගේ කෑල්ලක් වෙලා වගේ... වෙලාවකට මට එහෙමත් හිතෙනවා....අනේ මන්දා


ටික වෙලාවක් යද්දී කලුතර මන්දගාමී දුම්රිය ස්ටේහශමට ලගා වුනා.


"දෙවන වේදිකාවට  දැන් පැමිණි දුම්රිය දකුනු කලුතර දුම්රිය ස්ථනයට පමණයි...  මාතර බලා ධාවනය වන ස්සගරිකා සීග්‍රග්‍රාමී දුම්රිය තව ස්වල්ප වේලාවකින් පලමුවැනි වේදිකාවට  ලගා වෙනවා ඇත.දුම්රිය නවත්වන්නේ..."


ඇයි යකෝ මටද පිස්සු නැත්නම් අර චීත්ත ටිකටද?? හැරිලා ගියානම් විනාසයිනේ... හිතේ ඇති වුනු කෝපය මම සාගරිකා ඒම ගැන මතක කරමින් මකා ගත්තා.හැමදාම වගේ වැඩි සද්දයක් නැතිව සාගරිකා කලුතරටත් සේන්දු වුනේ  අරුන් කීපදෙනා ගැන   අන්ඩර දෙමල  කතාවක් පටන්ගනිමින්.

මතු සම්බන්දයි

-ල්-

No comments:

Post a Comment

මතක සටහනක් අකුරු කරලා යන්නත් අමතක කරන්න එපා........